Ομακοείο

Η ζωή σου και η ζωή μου δύο τεθλασμένες γραμμές, στου πεπερασμένου πλήθους τις ανεξέλεγκτες ασυνεχείς ευθείες, τέμνουσες σε ομόκεντρους κύκλους με φυγόκεντρη δύναμη, σταδιακώς κατευθυνόμενες με επιτάχυνση απροσμέτρητη, επιβράδυνση αναγκαία. Περιμετρική η αγάπη σου, ποτέ αυτόφωτη, ποτέ στον πυρήνα, πάντα σε περιστρεφόμενη τροχιά γύρω απ’τον ήλιο μου που πάντα έκαιγε για σένα, αιώνες τώρα, στα έγκατα κάθε σκέψης μου η μορφή σου καιγόταν, όπως η επιφάνεια της θάλασσας απ’τις αχτίνες του ήλιου σου. Και άθροισα από τότε χιλιάδες μέρες που έζησα χωρίς εσένα και αφαίρεσα κάθε σκέψη πικρή, όσο εσύ πολλαπλασίαζες την απόσταση μεταξύ μας, μονίμως διαιρεμένος στο παντού και στο τίποτα. 

Πέρασαν μέρες που απελπισμένα έψαχνα να σε βρω σα σανίδα σωτηρίας στην τρικυμία του τιτανικού και εσύ βυθιζόσουν πιο πριν από μένα, για μένα. Έψαξα πολύ να βρω τον τύπο να λύσω την εξίσωση μεταξύ μας κι όλο οδηγούμουν σε άτοπες σκέψεις, ανούσια συμπεράσματα. Σαν ένα γιγάντιο μηδέν να περικύκλωνε τον παρανομαστή του πάθους μου, στη διαίρεση που πάντα προσπαθούσα να κάνω, ελπίζοντας να ξεχωρίσω τα συναισθήματά σου. Και μονίμως κατέληγα στο βαθύ και απέραντο άπειρο, αδύνατο , έλεγε κάποιος, το αποτέλεσμα σου θα βγαίνει πάντοτε μηδέν. Μηδέν στο πηλίκο. 

Από τότε συνδέθηκα μαζί σου σ’αυτήν την άπειρη ταλάντευση μεταξύ ζωής και θανάτου, αφηνόμενη σε κάθε άλυτη εξίσωση μυαλού, μη γυρεύοντας πια εξηγήσεις να βρω. Είσαι κι εσύ ένα άλυτο πρόβλημα στο σύμπαν του μυαλού μου, το πιο άλυτο πρόβλημα, είσαι. Κι όσο η ζωή κάνει κύκλους, γυρνάει μονίμως στην ίδια αφετηρία που τα χείλη μου ψιθύριζαν πόσο σε αγαπάω και στο ίδιο τέλος, δεμένοι οι κόμποι με αίμα, δεμένοι, ποτέ λυμένοι, στο ίδιο τέλος που μοιάζει με την αρχή και οι λέξεις αποκτούν την ίδια σημασία, του σ’αγαπάω. Στα σχήματα του νου, εσύ πάντα διαγράφεσαι με άσπρο μελάνι σε λευκές σελίδες, ανέλπιστης τρέλας, ανέλπιδης ζωής. Γυρνάω στο σημείο που σε περίμενα. Γυρνάς στο σημείο που με άφησες και ελπίζω στη γραμμή εκείνη που θα εκκινήσει απ’την καρδιά σου και θα καταλήξει στο στήθος μου, μήπως και ενώσει τις ζωές μας που πάντα τόσο παράλληλα και συναφώς πορεύονταν. 

9/1/2011