Κοίταζες απ’το
τζάμι έξω θυμάμαι. Τη θάλασσα ή κάποιο περαστικό πουλί γι αλλού. Τα καράβια που
χάνονται στο βάθος του ορίζοντα.
Περνάς καλά μαζί
μου, θυμάμαι σ’είχα ρωτήσει. Δε θυμάμαι τι μου απάντησες. Πάνε χρόνια από
εκείνη την καλοκαιριάτικη ημέρα που τα μάτια σου ενωθήκανε με το μπλε της
θάλασσας σε ένα μαγευτικό πίνακα ζωγραφιάς που αναγέννησαν αλλοτινοί
μελλοντικοί σου έρωτες και λησμόνησες πως πρώτη εγώ το είχα θαυμάσει επάνω σου.
Γέλασες σαν σου
το ξαναθύμησα. Όπως γελάς πάντα όταν βρισκόμαστε, πάντα με δική σου
πρωτοβουλία, σαν να μην έχουν άλλοι δικαίωμα στην παρουσία σου. Κι ο χρόνος που
αφήνεις να μεσολαβεί ανάμεσά μας μετριέται πάντα σε αιώνες, ένας αιώνας
βδομάδας, ένας αιώνας μήνας, ένας αιώνιος χρόνος.
Πόσο διαφορετικές
άραγε γίνονται οι σιωπές σου όταν είμαστε μαζί και πόσο διαφορετικές όταν δεν
είμαστε; Λες και η απόσταση σε
ανδριώνει, σε κάνει γενναίο, πολεμιστή, λες κι η απόσταση είναι η ασπίδα που σε
προστατεύει απ’την αγάπη μου, τι είδους προστασία μπορεί να είναι αυτή, αντί να
βουτήξεις μέσα της και να λυτρωθείς εξ’άπαντος, σε μια εκ βαθέων αναγέννηση,
εσύ να περιορίζεσαι, να υποδουλώνεσαι, να επιβάλλεσαι στο λίγο σου, σα να μην
έχεις μερίδιο στη χαρά.
Θυμάμαι να
κλείνεις την πόρτα πίσω σου και να με αφήνεις απέξω. Λες και δεν ξέρουμε πως
υπάρχουν και τα παράθυρα, λες και δεν έχουμε την υπομονή απέξω να ονειρευτούμε
τα μάτια σου σαν θα ανοίξεις την πόρτα σου ξανά. Γιατί θα την ξανανοίξεις. Όπως
άνοιξες και την αγκαλιά σου να δεχτείς το παρελθόν σου, το κομμάτι εκείνο που
αρνήθηκες, το μέρος εκείνο του μυαλού σου που πάντα έπαιρνα θέση, το κομμάτι
εκείνο της καρδιάς σου που προόριζες πάντα για μένα, το σεβασμό στην υπομονή
μου που κατάλαβες – μετά από τόσα – ότι όσες πόρτες και να κλείσεις για να
δώσεις την ευκαιρία στην εμπιστοσύνη σου να αναπλαθεί, ο άνθρωπος αυτός θα σε
περιμένει πάντα στο κατώφλι για μια βόλτα που θα διαρκεί πάντα λίγο παραπάνω,
ένα χάδι που θα είναι πάντα λίγο διαφορετικό, ένα φιλί που θα είναι πάντα αυτό
που περίμενες, μια ζωή που θα είναι πάντα κοινή.
25/05/2014
