Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Amy

https://www.facebook.com/video/video.php?v=459139368230

Η φωνή σου και τίποτα άλλο. Το δωμάτιο και η φωνή σου. Το δωμάτιο γεμάτο απ’τη φώνη σου. Και τις σκέψεις μου. Ακούω κάθε συλλαβή σου, κάθε επιτονισμό σου, κάθε μελωδία ημίτονης νότας ποτισμένη απ’τη χροιά της μελαγχολίας σου. Κάθε μικρό φωνήεν, κάθε φθόγγος, κάθε ψέλλισμα, κάθε σημείο αναφοράς και στίξης, θαυμαστικό θα έβαζα σε κάθε πρότασή σου. Ο κόσμος άδειος. Μόνο εσύ και η φωνή σου και το σώμα μου και το δωμάτιο. 

Χορεύω στη φωνή σου, στη χροιά σου διπλώνομαι και ανοίγω διάπλατο το σώμα μου σε πιρουέτα σύζευξης του αίματος που κυλάει στη φωνή σου με το αίμα στο σώμα μου. Βαδίζω σε τεντωμένο σχοινί. Απαλές απολύξεις των καταλήξεων, βαραίνουν στο σήμερα. Περπατώ σιγά μην ξυπνήσω κάποιο κλειδί του σολ, μη χαλάσω την αρμονία της ερμηνείας, την ισορροπία της ασταθούς ζωής σου. Συγκεντρώνομαι στη φωνή σου και μόνο. Στον κόσμο σου, αυτόν που κρύβεις και παρουσιάζεις μόνο σαν με αφήνεις λίγο να αγγίξω τις χορδές σου. Απαλά με το πόδι μου σε αλιεύω απ’τα βάθη της θάλασσας και σε υψώνω στον αέρα, πυρώνει η πρόθεσή σου για παρακάλια κι εγώ χύνομαι στο δάπεδο, εξατμίζομαι σιγά απ’τη ζέστη και τον ιδρώτα του κορμιού μου, όσο εσύ δακρύζεις και ικετεύεις για ένα γυρισμό. Σε αγγίζω με το σώμα μου και σε διαπερνάω, όπως στοιχειώνει η φωνή σου όλες μου τις αισθήσεις, σε αφουγκράζομαι όσο κανένας και δίνω στον ήχο σου μια κίνηση με το χέρι μου, μικρή θα έλεγες, σχεδόν αμελητέα, αλλά εσύ την προσέχεις, γίνεται αισθητή, όπως αισθητή είναι η απώλεια. Σε αγγίζω με τη σκέψη μου και με διαπερνάς, με αιχμαλωτίζεις στον τρόπο σου, στη γωνία της αυτοκαταστροφής σου με κρατάς και μου εφιστάς την προσοχή σε κάποια νότα θλίψεως που σε κατακλύζει, σε κάποιο ημιτόνιο που συνοδεύω μαζί σου με μια απαλή κίνηση του κεφαλιού μου. Με αγγίζει ο κόσμος σου και η μελωδία της ζωής σου. 

Και δεν υπάρχει άλλος ήχος στο μυαλό μου, παρά μόνο η φωνή σου, που με συνοδεύει κάθε μέρα στην έκφραση των συναισθημάτων σου με το μοναδικό μέσο που διαθέτω για να σε εξαγνίσω: το σώμα μου. Συμπλέουμε. Για λεπτά μαζί. Και όλος ο κόσμος χάνεται στο τίποτα. Δεν υπάρχει κόσμος. Υπάρχει η φωνή σου και το σώμα μου και μια ικεσία που τελειώνουμε παρέα, εσύ σπαρακτικά, εγώ απλώς κοιτάζοντας. Για εκείνον τον ίδιο πενθούμε μαζί που φεύγει και μας εγκαταλείπει στο δωμάτιο μόνες, μαύρο το δωμάτιο, μαύρη η ζωή σου, μαύρο το μέλλον. Και έχω γυρίσει το κεφάλι για να βλέπω καλύτερα την ήττα μας και ώσπου να το ξαναφέρω στην αρχική του θέση, έχεις φύγει κι εσύ. Δε σε βλέπω. Χάνεσαι στο ορίζοντα. Δε βλέπω πώς χάνεσαι. Δε σε βλέπω να βαδίζεις μακριά, μού το ανακοινώνουν. Μού το ανακοινώνουν πως χάθηκες. Η φωνή σου και ο κόσμος. Ο κόσμος. Χωρίς τη φωνή σου. 

Για εκείνον που κλαίγαμε που μας άφησε για άλλη, για σένα που δε θα επιστρέψεις ξανά. Γυρίζω και πάλι το κεφάλι. Όπως το είχα πριν μάθω. Για να σε θυμάμαι καλύτερα καθώς σε βλέπω. Για να συμπλέουμε μαζί για πάντα σε εκείνες τις νότες σου που τραγουδάνε ακόμα στο μυαλό μου και που προσπάθησα με κάθε σημείο του σώματός μου να βαδίσω μαζί με τη φωνή σου. Όχι, όχι ευθεία. Δε θέλω να βλέπω την ευθεία. Όπως είχα γυρισμένο το κεφάλι και σε κοίταζα να μου τραγουδάς και να με εμπνέεις. Να ξυπνάς απ’το λήθαργο τις φλέβες στο κορμί μου και να με συμπαρασύρεις σε μια συνεύρεση του κόσμου σου με τον δικό μου. Όχι ευθεία. Θέλω να σε θυμάμαι σαν τη μοναδική φωνή που μου σιγοτραγουδάει τα βράδια στον ύπνο μου και ξυπνάει την κάθε αίσθηση μου για δημιουργία μιας μικρής ιστορίας που θα ζούμε για πάντα μαζί. Όχι ευθεία. Για μένα η ευθεία είναι back to black.