Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Η τελευταία μέρα του κόσμου

Τις μέρες και τις νύχτες κράτησέ τες εσύ. Μόνο δώσε σε μένα την τελευταία νύχτα του κόσμου, το τελευταίο φως, το τελευταίο ηλιοβασίλεμα για να το ζήσουμε μαζί. Θα σε πάω σε κατάλευκο νησί με εκκλησιές σε κάθε γωνιά του, να το σεργανίσουμε όλο, σε κάθε εκκλησιά να μπαίνουμε και να ανάβουμε ένα κερί- κι ας μην πιστεύουμε- έτσι, γιατί ο θεός μας γνώρισε σ'αυτή τη ζωή, δεν αξίζει κι αυτός το δώρο του; Κι ύστερα να κολυμπήσουμε στα ζεστά νερά του ωεκανού- το Ιόνιο με τις πρασινάδες το αγαπημένο σου- εξωτική ομορφιά έλεγες πάντα, σε ταξιδεύει αλλού- κι ας αγαπούσα πάντα την ξέρα του Αιγαίου περισσότερο-ερημικός άνθρωπος εγώ, την ερημιά θα αγαπούσα, την πέτρα, το θυμάρι, τον ήλιο που καίει το απομεσήμερο, εκείνα τα ξερόχορτα που μάταια υψώνονται δε θα πιάσουν ποτέ ουρανό. Τι έλεγα; Α ναι. Για το σεργιάνι μας. Θα περπατάμε σε όλα τα δρομάκια, τα στενά, σε κάθε γωνιά θα σταματάμε για φωτογραφίες, σε 1-2 βρισκόμαστε μαζί, καιρός να βγούμε κι άλλες, μην πάει το ταξίδι χαμένο, να το τάξουμε τάχα στην αιωνιότητα, να μας θυμούνται και μετά το θάνατό μας να λένε "να είδες; Αυτοί αγαπήθηκαν κάποτε τόσο που πέθαναν μαζί" κι έτσι θα το πιστέψουμε κι εμείς το ψέμα μας- θα πιστέψω κι εγώ πως μ'αγάπησες κι ας ξέρω...
Τις θάλασσες του κόσμου κράτησέ τες εσύ. Μόνο δώσε σε μένα την πιο γαλάζια και ζεστή θάλασσα να την κολυμπήσουμε μαζί. Σε πόσες και πόσες θάλασσες δεν κολυμπήσαμε εξάλλου; Παίζοντας πρώτα στις αμμουδιές λίγες ρακέτες, δεν ήξερες όταν σε πρωτοσυνάντησα, έμαθες μετά για να με εκπλήξεις, για να έχουμε πράγματα να κάνουμε οι δυό μας, να παθιαζόμαστε για τα πάντα, μέχρι και γι αυτό το αεικίνητο μπαλάκι που δε μας έπεφτε κάτω ποτέ, σου πέταγα εγώ την αγάπη μου κι εσύ μου την γυρνούσες πίσω δυνατά, έτρεχα εγώ μέσα στις θάλασσες, στα βότσαλα, υψωνόμουν και προσκύναγα για να την πιάσω ξανά και να στην ξαναπετάξω πίσω, κι όσο κι αν έλεγες εσύ πως δεν την ήθελες, σε έβλεπα- τι δε σε έβλεπα νομίζεις;- με τι κόπο πολέμαγες να μην την χάσεις; Και αυτές οι θάλασσες με σώματα γυμνά γιατί μας άρεσε πάντα να νιώθουμε το νερό λυτρωτή στα σωθικά μας, να μας εξαγνύζει αυτός ο δαίμων του νερού, να μη μένουνε οι αμαρτίες μου- που σ'αγάπησα τόσο και οι δικές σου αμαρτίες- που μ'απαρνήθηκες, ασυγχώρετες. Και να βουτάμε στα γαλανά νερά και να γελάμε σαν παδιά που για πρώτη φορά κατάλαβαν τον έρωτα. Να μη θέλουμε να βγούμε, γιατί ο χορός της θάλασσας είναι πάντα ενωτικός, στο νερό ξέρω πως δε θα σε χάσω ποτέ, δεν μπορείς να μου γλιστρήσεις, μόνο να εφάπτονται τα σώματά μας δέρμα με δέρμα, νερό με νερό, σταγόνα με σταγόνα, αλάτι με αλάτι, τα μάτια σου μπλε με το αιώνιο.
Τα δίκαια όλα κράτησέ τα εσύ. Μόνο δώσε σε μένα το δικαίωμα να σ'αγαπάω κι ας με διώχνεις κι ας με απορρίπτεις κι ας με παίζεις κι ας μη με εμπιστεύεσαι κι ας με αγνοείς. Το δικο μου δίκαιο ότι σ'αγάπησα χωρίς αύριο, χωρίς χθες, χωρίς καν σήμερα δε θα μου το πάρεις. Ούτε εσύ, ούτε κανένας. Γιατί τα βράδια που έλεγες όχι, τα πρωινά που με απέφευγες, τα λόγια σου τα ορισιτικά τελειωτικά (τάχα) εγώ έκανα πως δεν τα άκουσα κι ας με πονούσαν. Κι ας με τρυπούσαν στις φλέβες για να παγώσουν το αίμα μου, εγώ έμεινα εκεί. Πηνελόπη στους αιώνες- όχι για σένα Οδυσσέα μου- ποτέ για σένα- για μένα το έκανα. Για να δεθώ με το συναίσθημά μου, για να νιώθω ζωντανή, για να ευχαριστιέμαι το δικαίωμα του να προσφέρω χωρίς ανταλλάγματα, για να γίνοναι εγώ καλύτερη.
Τους έρωτες όλους κράτησέ τους εσύ. Όσους έζησες πριν από μένα και μετά από μένα, με ανώφελους ανθρώπους που όλοι με ζήλευαν πάντα- έλεγες ποτέ δεν κατάλαβες το γιατί- εκείνοι όμως ήξεραν. Τον άνθρωπο που τον κλείνεις απέξω κι όμως εκείνος σε περιμένει στο κεφαλόσκαλο είναι εχθρός που δεν μπορείς να τον παλέψεις. Ζώνεται με εκρηκτικά και περιμένει να τινάξει τον έρωτά σου στον αέρα. Την ευκαιρία ψάχνει και η υπομονή του είναι ο μεγαλύτερος του σύμμαχος. Αυτό που ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να πολεμήσει. Γιατί ξέρουν ότι κανείς δε σ'αγάπησε όσο εγώ, γιατί κανείς δεν υπέμεινε όσο εγώ, γιατί κανείς δε σε δικαιολόγησε όσο εγώ, γιατί κανείς δε σε άντεξε όσο εγώ. Μόνο τον τελευταίο έρωτα κράτησέ τον για μένα. Να σου δείξω επιτέλους τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος, πραγματικά ερωτευμένος με κάποιον. Στο σημείο που κανένας και τίποτα δε θα μπορέσει να σε κάνει λιγότερο ερωτευμένο. Στο σημείο που το μηδέν συναντάει το άπειρο και οι τροχιές μας τρέχουν σε ευθείες συνεχιζόμενες γραμμές καθώς τέμνονται στο απόλυτο. Στο σημείο που σε κοιτάω στα μάτια σα να μην υπάρχει άλλος κόσμος παρά μόνο εσύ, λες κι όλος ο κόσμος κλείστηκε στα γαλανά σου μάτια κι εγώ τρέφομαι μόνο απ'την παρουσία σου. Στο σημείο που η ελευθερία μου κι η ελευθερία σου αλληλοκαλύπονται απ'την ανάγκη του να ζούμε μαζί, να αναπνέουμε μαζί, να ταξιδεύουμε μαζί, να τρώμε μαζί, να γελάμε μαζί.

Κράτα εσύ τον κόσμο όλο. Μόνο δώσε σε μένα τον εαυτό σου.


30/12/2014