Θα σου μιλήσω έξω απ'τα δόντια γιατί εδώ που φτάσαμε δε χωράνε περιθώρια για να κρυβόμαστε πίσω απ'το δάχτυλό μας,ούτε για ωραιοποιήσεις. Θα σου ξεκαθαρίσω κάτι: δεν υποστηρίζω κανένα κόμμα. Υπάρχουν κόμματα που συμπαθώ περισσότερο και κόμματα που αντιπαθώ περισσότερο. Βρίσκω σωστά και λάθη σε όλες τις απόψεις. Δεν ταυτίζομαι με καμία στο 100%. Μαζεύω απ'τη μια και μαζεύω απ'την άλλη. Και δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο κόμμα που να εκφράζει αυτά που με αντιπροσωπεύουν.
Εν όψει εκλογών (επαναληπτικών-σημαντικό αυτό) έχω παρακολουθήσει τόσο πολύ τις πολιτικές εξελίξεις που έφτασα τις προάλλες να οδηγώ και να βρίσκω μια καλή πλην όμως λίγο στριμόκωλη θέση για να παρκάρω και αναφώνησα "α να μια ωραία θέση! Αλλά πώς θα την ψηφίσω;". Από κει και μόνο καταλαβαίνεις ότι η ψήφος έχει γίνει εμμονή, ακριβώς επειδή η κατάσταση είναι έκρυθμη και ακριβώς επειδή πρέπει να ξέρεις πού την ρίχνεις.
Ακούω λοιπόν τον τελευταίο καιρό παπαγαλάκια να λένε το ένα, παπαγαλάκια να λένε το άλλο,μόνο και μόνο για να υπερασπιστούν το κόμμα τους, δηλαδή τη δική τους αλήθεια. Οι Έλληνες που τόσα χρόνια ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, αποφασίζουν στις τωρινές εκλογές ότι αυτά τα λαμόγια δεν πρέπει να ξαναβγούν στη Βουλή (παρόλο που έχουν ωφεληθεί παλαιότερα απ'αυτά τα λαμόγια και με σημαιάκια έβγαιναν όταν νικούσε το κόμμα τους να πανηγυρίσουν). Βρίζουν, χειρονομούν, μαυρίζουν στις κάλπες ΔΙΚΑΙΩΣ στο σημείο που είναι πλέον πασιφανές πόσο έξω έπεσαν στις εκτιμήσεις τους, πόσο κλέφτες και ψεύτες ήταν αυτοί που ψήφιζαν τόσα χρόνια, πόσο χωμένους στο λάκκο μας έβαλαν με τα μέτρα λιτότητας. Και κάνουν λοιπόν μια τράμπα δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας αποδεικνύεται πιο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου και απ'΄τον ίδιο το Γιωργάκη, όταν προεκλογικά και ως αντιπολίτευση μίλαγε με αντιμνημονιακούς όρους και τώρα που βλέπει πως είναι πιο κοντά στη νίκη παρά ποτέ, έχοντας υπόψην του ότι ο κόσμος δε θέλει να φύγουμε απ'το ευρώ, βγαίνει με τσιτάτα να υποστηρίξει ότι θα κάνει ό,τι περνάει απ'το χέρι του για να μείνουμε στο ευρώ, καταγγέλοντας παράλληλα το μνημόνιο και υποσχόμενος ότι δε θα γίνουμε Βουλγαρία. Το τρίπτυχο ευρώ= μνημόνιο= μισθοί Βουλγαρίας έχει απορριφθεί ανοιχτά απ'το εν λόγω κόμμα. Η λογική του είναι ότι η Ευρώπη μπλοφάρει και πως δε θα μας πετάξουν έξω απ'το ευρώ (γιατί θα παιχτεί ντόμινο και με άλλες χώρες), αλλά ούτε τα χρέη θα πληρώσουμε και ούτε θα φτωχύνουμε κι άλλο. Αυτή η επιχειρηματολογία που στερείται ήθους (και θα εξηγήσω πάραυτα γιατί) βρήκε συμπαραστάτες της τους κλασικούς Έλληνες που έχουν μάθει τόσα χρόνια να ζουν σε ένα κράτος, όπου και φοροδιαφεύγουν και λεφτά έχουν και δεν τιμωρούνται και όλα καλώς βαίνουν.
Εξηγούμαι γιατί στερείται ήθους: διότι κύριοι, καλώς ή κακώς τόσα χρόνια ζούσαμε με δανεικά. Ζούσαμε μια επίπλαστη ευημερία. Ζούσαμε με λεφτά που δεν ίδρωσε ο σβέρκος μας να αποκτήσουμε και τα γλεντάγαμε στα μπουζούκια, στις Αράχωβες, στις Μυκόνους, στις Καγιέν, στα δάνεια για να φτιάξεις βίλα, πισίνα και 5οροφη κιτς πολυκατοικία στο χωριό. Τόσα χρόνια ζούσαμε με λεφτά που δεν είχαμε και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός αρνούμαστε να τον πληρώσουμε, γιατί έχουμε μάθει τόσα χρόνια να ζούμε σε ένα κράτος που η απάτη δεν τιμωρείται. Η απάτη δεν τιμωρείται στην Ελλάδα κύριοι γιατί αν τιμωρείτο οι κλέφτες πολιτικοί θα έπρεπε σήμερα να είναι στη φυλακή και όχι υποψήφιοι για την Πρωθυπουργία. Ωστόσο, παρόλο που εμείς οι Έλληνες φωνάζουμε ότι οι μεγαλύτεροι κλέφτες είναι οι πολιτικοί- και ΣΩΣΤΑ ΛΕΜΕ αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι και όχι ο λαός- ξαναψηφίζουμε τους ίδιους κλέφτες. Τους ίδιους αυτούς που μας έμαθαν ότι η δημοκρατία είναι η ασυδοσία, ότι ο νόμος είναι παραθυράκι προς το συμφέρον μας και η τιμωρία άγνωστη λέξη.
Αυτή η έλλειψη ήθους λοιπόν, κατά την οποία και έχεις χρεώσει το κατάστημα και δε θες να το ξεπληρώσεις (με πρώτους τους πολιτικούς που έφαγαν και ορεκτικό και κυρίως πιάτο και επιδόρπιο, ενώ ο λαός έφαγε μόνο ορεκτικό), την οποία για ευνόητους λόγους (ακριβώς επειδή ο λαός αυτό θέλει να ακούσει) ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει, εσύ ενώ ένα καλοκαίρι ολόκληρο κάηκες από τον ήλιο και τα χημικά να τσιρίζεις, τώρα έρχεσαι να ψηφίσεις το ανάποδο. Πιστεύεις ότι το σωστό και το δίκαιο είναι να μην πληρώσεις το χρέος, να μη φας το μνημόνιο και τη φτώχια του, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσεις το καλό νόμισμα, το ευρώ.
Για τον αντίποδα είναι έως και γελοίο να αναφερθεί κανείς. Ίσως απ'τα πιο επικίνδυνα άτομα της πολιτικής σκηνής είναι ο Σαμαράς. Ένας άνθρωπος που προεκλογικά πίστευε στην αυτοδυναμία της ΝΔ, που μόνο που δε σφάχτηκε με την Ντόρα για την αρχηγία του κόμματος και που τώρα που βλέπει τα δύσκολα, την επαναφέρει στο κόμμα, κινδυνολογεί ότι μόνο με αυτόν ο κόσμος θα καταφέρει να μείνει στο ευρώ (γνωρίζοντας φυσικά πως αυτή είναι η απαίτηση της μεγαλύτερης μερίδας του κόσμου) και τρομοκρατεί τους Έλληνες για έξοδό μας από την ΕΕ.
Στην πολιτική σκηνή υπάρχει και το ΚΚΕ. Ένα κόμμα με σαφείς και σταθερές απόψεις τόσα χρόνια (να φύγουμε απ'το ΝΑΤΟ και απ'την ΕΕ). Τι θα γίνει μετά; Δεν το λέει κανείς. Και δεν το λέει,γιατί δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Η Αλέκα ξέρει ότι δε θα κυβερνήσει ποτέ. Και κοιμάται ήσυχη,γιατί δε θα ήξερε πώς να κυβερνήσει, αν της δινόταν η ευκαιρία.
Έταιρος διεκδικητής της ψήφου μας ο Πάνος Καμμένος. Συμπυκνώνει στο λόγο του πολλές από τις απόψεις που λέχθηκαν στο Σύνταγμα. Μιλάει με πατριωτικό στόμφο, καταγγέλει τους κλέφτες, νομίζεις πως είναι η ελπίδα μας. Ώσπου, καταλαβαίνεις πως δε γίνεται να εμπιστευθείς ένα κόμμα που συμφωνεί στις μπλόφες του Τσίπρα: ότι δηλαδή θα καταγγείλουμε το μνημόνιο, δε θα πτωχεύσουμε, δε θα φτωχύνουμε κι άλλο και θα παραμείνουμε στο ευρώ. Κι εγώ σου λέω πως το κατάφερες κι εσύ και ο Τσίπρας. Ότι κατάφερες δηλαδή μια ολόκληρη Ευρώπη και ένα ολόκληρο ΔΝΤ να το φέρεις στα μέτρα της Ελλάδας, στα μέτρα μιας χώρας που και έκανε την πατάτα και δε θα την πληρώσει και δε θα τιμωρηθεί και θα συνεχίζουν να τις προσφέρουν πατάτες. Ωραία. Και μετά; Τι θα έχει διδαχτεί ο Έλληνας; Θα έχει διδαχτεί ότι μπορεί και πάλι να δανειστεί απεριόριστα, δε θα έχει διορθώσει τις παθογένειες του κράτους του ούτε στο ελάχιστο και θα έχει κερδίσει την παραμονή του στο ευρώ και τη χαρά ότι έδιωξε το μνημόνιο. Φυσικό επακόλουθο; Να ξαναγυρίσουμε στο ίδιο σημείο που είμαστε και σήμερα.
Κάπου στο τέλος φαίνονται και κάποιοι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί. Λέγονται: Κουβέλης, Μάνος και Τζήμερος. Για τον Κουβέλη τα λόγια είναι περιττά. Οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν σχηματιστεί θα είναι πρόθυμος να συμμετέχει είτε ταιριάζει ιδεολογικά μαζί του είτε όχι. Και καταλήγουμε σε δύο ανθρώπους που θέλησαν να συνεργαστούν. Ο μεν θεώρησε ότι αν πάρει τους γκέι μαζί του θα μπει στη Βουλή, ο δε πίστεψε πως αν γλείψει τη Μέρκελ θα γίνει αγαπητός στους Έλληνες. Αναφορικά με το Μάνο όταν είδε ότι δεν του βγήκε με το Βαλλιανάτο,πήρε μαζί του τον Τζήμερο. Και όταν και αν μπει στη Βουλή θα πάει και με το Σαμαρά. Γιατί είναι τελικά μεγάλο το δέλεαρ να κυβερνήσεις. Μεγαλύτερο κι από το να μην αλλοιώσεις τις απόψεις σου. Ο δε Τζήμερος στέλνει ή θα στείλει επιστολή στη Μέρκελ αποκαλώντας την "εξοχοτάτη κυρία Μέρκελ". Τζήμερο, εφόσον αναμείχθηκες στην πολιτική αυτού του τόπου θα έπρεπε να είχες και την οξύνια να καταλάβεις ότι τους δανειστές και τους υπαίτιους της οικονομικής συμφοράς της χώρας σου δεν τους αποκαλούμε "εξοχοτάτους", ούτε προσκυνάμε να γονατίσουμε για να ζητήσουμε το έλεος τους. Η έντιμη στάση που κράτησες στην επιστολή σου, να πεις δηλαδή φόρα παρτίδα "ναι, είμαστε ένα κράτος που τόσα χρόνια φοροδιαφεύγαμε, κλέβαμε ο ένας τον άλλον, έχουμε παρακράτος, παραπαιδεία, χίλια δύο μύρια προβλήματα" δε σου δίνει το δικαίωμα να υποβαθμίζεις την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας και των πολιτών της. Η Γερμανία, Τζήμερο, δεν είναι η Αγία Τριάδα που θα σε σώσει,ούτε είναι άμοιρη ευθυνών. Η Γερμανία σε δάνειζε γνωρίζοντας ότι δεν μπορείς να αποπληρώσεις τα δάνεια και τώρα σε συνεργασία με την τρόικα στηλιτεύει κάθε αξιοπρέπεια ενός λαού,από τον οποίον οι πρόγονοί της είπαν ότι οφείλουν πολλά.Η Γερμανία είναι μια χώρα που κρατάει στις πλάτες της 2 Παγκοσμίους πολέμους και μια χώρα που δεν είναι αγαπητή σε κανέναν, πόσω δε μάλλον στους Έλληνες.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ζητήσεις τη βοήθεια των ξένων για να μας σώσουν απ'τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας- ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΟΛΥ ΟΡΘΑ ΘΑ ΠΡΑΞΕΙΣ- διατήρησε το κεφάλι σου ψηλά, την αξιοπρέπειά σου στα ουράνια και παίξε στα ίσα: "κάναμε λάθη σαν κράτος. Ακόμα και τώρα, το κράτος μας δε λειτουργεί σωστά. Και τώρα φοροδιαφεύγουμε και τώρα λαδώνουμε και τώρα λαδωνόμαστε και τώρα παραπαίουμε στα παραθυράκια των νόμων που εξυπηρετούν τα δικά μας συμφέροντα. Είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε,για να φτιάξουμε τη χώρα που αγαπάμε καλύτερα. Και εφόσον έχετε να μας υποδείξετε 10 συμβουλές καλυτέρευσης των λειτουργιών του κράτους, θα τις ακούσουμε. Κι εσείς με τη σειρά σας θα μας δώσετε χρόνο και χρήμα να αναπτυχθεί η αγορά, να ανασάνουν οι πολίτες μας και όλοι μας να προσαρμοστούμε στο νέο σύστημα, όπου όλοι θα είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και το κράτος θα λειτουργεί για τον πολίτη, με υγιείς τρόπους. Αν πάλι δε θέλετε και περιμένετε και το κράτος να φτιάξουμε και τα δάνεια να πληρώσουμε, με αποτέλεσμα ο Έλληνας να καταστραφεί, πάρτε το ευρώ και βάλτε το στον κώλο σας. Όσο για μας, θα ακολουθήσουμε τις συμβουλές σας για να φτιάξουμε μια Ελλάδα νέα, υγιή, λειτουργική, σωστή για τους πολίτες της και σιγά σιγά ακόμα και με τη δραχμή μας, θα δείτε που θα γίνουμε ένα καλό κράτος".
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως για μένα το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" μου φαίνεται αδιάφορο. Για μένα ο πυρήνας του προβλήματος της χώρας μου δεν είναι αν θα την πληρώνω σε ευρώ ή δραχμή, αλλά το ότι αυτό το κράτος έχει σοβαρά προβλήματα λειτουργικότητας σε όλους τους τομείς (υγεία,δικαιοσύνη,οικονομία,παιδεία, άμυνα, εσωτερική πολιτική, περιβάλλον, πολιτισμό,) που αν δε διορθωθούν είναι παντελώς ανούσιο να καιγόμαστε για το αν θα έχουμε στις τσέπες μας ευρώ ή δραχμή.
