Ο φάρος απέναντι μας περίμενε πάλι. Δεν αργήσαμε να έρθουμε,αυτή τη φορά. Ήμασταν συνεπείς στο ραντεβού μας. 30 μέρες μετά. Ούτε καν μήνας. Δεν τον αφήσαμε να πάει χαμένος,ανεκμετάλλευτος. Τον εγκαινιάσαμε παρέα και θα τον τελειώναμε και μαζί. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ήταν υπόσχεση. Σαν ήρθες στα γνώριμα μέρη μας, με τη γνωστή σου οικειότητα να διαπερνάει κάθε μέρα που δεν υπήρξες εδώ, να την σημαδεύει σαν να υπήρξες, κοιταχτήκαμε τυχαία-νομίζω- λίγο πριν βουτηχτούμε μαγεμένοι στην αιώνια αγκαλιά της γαλάζιας θάλασσας. Και διαπεραστικά θα έλεγα, ένιωσα τη δροσιά της στα σωθικά μου, πρώτα σε μέρη ξύλινα θαρρείς, ανεπηρέαστα, ύστερα στα σημαντικά.
Και δροσιστήκαμε μαζί κάτω απ’ το Μαγιάτικο ήλιο,εκείνο το ζεστό πρωινό και αφήσαμε στην ίδια θάλασσα όσα μας βάρυναν και πήραμε απ’ την ίδια θάλασσα όσα χρειαζόμασταν για να συνεχίσουμε τούτη τη ζωή. Όταν βαφτίζεσαι ξανά στα ίδια νερά, δεν είναι άραγε γάμος; Δεν είναι συγγένεια εξ’ύδατος, δεν είναι ίδια αύρα; Αυτή η αίσθηση θα μας συντροφεύει πάντα, εκείνη την πρώτη μαγιάτικη μέρα που αποφασίσαμε μαζί να παραδοθούμε στην αγκαλιά της που μας κλείνει ταυτόχρονα και που μας ταξιδεύει στον ίδιο προορισμό, πότε ανάσκελα- ύπτιο δεν το λένε;- πότε μπρούμυτα- θαρρώ- αυτή η ελευθερία θα μας φτάσει ξαναγεννημένους στον ίδιο παράδεισο,μόνο που τώρα, θα τον ονομάζουν αλλιώς...
30/05/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου