1-0

Ο προπονητής μου στο τένις μού είχε πει πως όταν η μπάλα με κρατούσε πίσω απ’τη γραμμή του γηπέδου να σκέφτομαι από μέσα μου «όχι» και να την χτυπάω με τη ρακέτα μου δυνατά, σαν να θέλω να την διώξω χιλιόμετρα μακριά μου. Κι όταν αυτή με έβαζε μέσα στο γήπεδο να σκέφτομαι «ναι» και να υποχωρώ απαλά ανοίγοντας το παιγνίδι. 

Αν όλο το νόημα της ζωής περιστρέφεται γύρω απ’τις επιλογές που κάνουμε, από εκείνα τα ναι που μας παραχώρησαν τα πάντα και από εκείνα τα όχι που μας καθόρισαν επιτέλους ως προσωπικότητες, προτιμώ να σκέφτομαι τη ζωή μου σαν ένα τεράστιο ναι. Ναι, γιατί μ’αρέσουν πάντα τα μικρά βήματα που κάνω προς τα πίσω, σαν να φαίνεται ότι υποχωρώ στις σκέψεις σου και στην αποφασιστικότητά σου, όταν το μόνο που θέλω είναι απλά να πάρω μια μικρή απόσταση για να μπορώ να βλέπω καλύτερα τη λάμψη στα μάτια σου, την ορμή στο βλέμμα σου όταν υπερασπίζεσαι με πάθος όσα χρειάζονται σ’αυτή τη ζωή για να την αντέξεις και να συμπορευθείς μαζί της. 

Ναι, γιατί δεν ήμουν ποτέ ένας μοναχικός παίκτης στη σκακιέρα της ζωής, έμαθα πως χρειάζεται και ο απέναντι πάντα, να κουνήσει τη δική του βασίλισσα και να με ξαφνιάσει ίσως με μια σκλαβωτική για το βασιλιά μου κίνηση. Ναι, γιατί πάντα έβλεπα χώρο εκεί που οι άλλοι έβλεπαν πως δε χωράει άλλους το δωμάτιο, γιατί πάντα άνοιγα την πόρτα προτού καλά καλά ακόμα μού την χτυπήσουν, γιατί πάντα έχανα τα κλειδιά μου και τα έψαχνα στις τσάντες μου και στο σπίτι σου. 

Ναι, γιατί μόνο έτσι έμαθα να δέχομαι κάθε παιγνίδι, κοιτάζοντας τον καθαρό ουρανό αφηνόμενη στο ανεπαίσθητο χτύπημα και κάθε πρόκλησή σου μια πρόσκληση μου να πλησιάσεις κι εσύ κοντά, όπως κοντά σου ερχόμουν πάντα εγώ, ακόμα κι αν το κόστος ήταν να αφήνω αφύλακτο σχεδόν ό,τι μού ανήκε. Ναι, γιατί έτσι έμαθα πως ο κόσμος δε μού χαρίστηκε, μού δανείστηκε, αλλά όταν του χαμογελάω μού χαμογελάει κι εκείνος, με ένα μικρό ανεπαίσθητο θα έλεγες παιδικό χαμόγελο, όσο αθώο και γενναιόδωρο ταυτόχρονα.

Ναι, έννοια σου ξέρω καλά πως σωστό παιγνίδι παίζεται κι όταν είσαι πίσω απ’τη γραμμή. Μα περιμένω τη στιγμή που θα πιάσεις τη ρακέτα σου τόσο δυνατά, θα με κοιτάξεις στα μάτια για δευτερόλεπτα μόνο κι ύστερα θα αποστρέψεις το βλέμμα σου και θα χτυπήσεις την μπάλα με τέτοια επιθετική διάθεση που εγώ που πάντα σού έλεγα ναι, θα χάσω το παιγνίδι 1-0.

Εμπνευσμένο από απόσπασμα της Δώρας Κοροβέση.

23-01-2011