Ανοίκεια Σκέψη

Η πιο ανοίκεια σκέψη μου είσαι

κάθε φορά που σε επισκέπτομαι

λήθη μόνο

και κάτι ξεχασμένα φωνήεντα

που δεν πρόλαβα ποτέ να τα αρθρώσω.

Διστάζουν οι λέξεις στο πέρασμά σου

και κάθε βλέμμα μου κολλημένο πάνω σου

ακόμα κι αν είναι φορές που με αποστρέφεσαι

χαζεύοντας τον ήλιο.

Η πιο ανοίκεια σκέψη μου είσαι

γιατί η συνήθεια καίγεται στη λάμψη των ματιών σου

και δεν αποδέχομαι άλλους όρους

γι’αυτό το παιγνίδι μεταξύ μας

παρά μόνο αν είναι να χάσω.

Κι έχω αιχμαλωτίσει την ψυχή σου στο βυθό του ωκεανού μου

για να την πάρεις μόνο σαν επιστρέψεις στη θάλασσα μου νικητής.

Βλέπεις ανοίκειες σκέψεις το απομεσήμερο. Πού θάλασσες και πού βάθη;

Επιπλέουμε ακόμα

δεν καταφέραμε να βυθιστούμε στην αναγέννηση.

Κι ας πέρασαν νύχτες ασέληνες

και βροχερές ημέρες σε καλοκαιρινό φόντο

κι ας ήταν ο κόσμος αβάσταχτα μεγάλος μέσα στη μικρότητά του

εσύ

παρέμεινες πάντα η πιο ανοίκεια σκέψη μου.

Ίσως καλά τα λένε τα λόγια των ερώτων

ότι ποτέ δε συνηθίζεται ο έρωτας.

Μα τι περίμενες ποτέ

να γειωνόταν και να έσμιγε με χώμα έτσι εύκολα η αιθέρια ύπαρξη του συναισθήματος;