Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Μεσοδιάστημα


Πού με πήγαινε ο καιρός, δεν ήξερα.

Ποιο φεγγάρι αγάπησε τάχα την πορεία μου και αυτοβούλως θέλησε να μου φωτίζει το δρόμο;
Ας είναι.

Κι άλλες φορές χάθηκα πίσω από τα σύννεφα και περίμενα μια βροχή βελόνα να πέσει, να ράψει τα κενά μεταξύ ζωής και μη ζωής που άφησες ανοιχτά.

Ξάστερος ουρανός. Εν αναμονή άνοιξης ψιθύρισαν γελαστά τα παιδιά. Ήλιος μεσουράνιος διαψευστής των πόθων μου, τη σιγανή βροχούλα σου αποστερητής κι αυτήν την άνοιξη.

Το χάσμα είναι χάσμα. Όσο και να το μπαλώνεις με ξόβεργες, όσο και να ζευγαρώνεις τη μια πλευρά με την απέναντι, το απέναντι θα μένει πάντα έναντι. Μιας προσμονής βροχής. Τι τα θες;
Δε θα αλλάξει ο καιρός για μιαν περίσταση. ΄

Πόση τάχα μικρότητα περιέκλεισε μέσα του αυτό το περί; Θα έπρεπε κύκλος να γίνει και με τη μεγάλη του περιφέρεια να αγκαλιάσει την υπόστασή σου. Να σε περικυκλώσει, να περιχαρακώσει τη ρευστότητά σου- να μην τρέχει από το φεγγάρι δάκρυ η σταγόνα της ανυπαρξίας σου. Και να με περιδινύσει έτσι δορυφόρο των επιθυμιών σου, σε πλατιά τροχιά γύρω από το όνομά σου για να περιπτύσσομαι ελεύθερη και να σε αγγίζω μην περιμένοντας άλλο μιαν βροχή.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Eλληνικό σκάκι


Το παιγνίδι είναι  μια καλοστημένη παρτίδα σκάκι. Με γερμανίδα βασίλισσα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε ρόλους αξιωματικών και πύργων υπέρμαχων του καπιταλισμού, με όποιο κόστος, με πιόνια τους Έλληνες βουλευτές. Οι προηγούμενες κινήσεις πριν το ματ επίσης γνωστές: Η ανεργία στο 1.000.000 με συνεχώς ανοδική πορεία, μισθοί, συντάξεις καθημερινώς μειώνονται με συνεχώς καθοδική πορεία, μια Βουλή που επιβλήθηκε, χωρίς την έγκριση του λαού που πράττει επίσης χωρίς την έγκριση του λαού, οι γνώστοι- ποτέ άγνωστοι γιατί πιο γνωστοί δε γίνεται- βάζουν φωτιές στην Αθήνα, ψεκάζουν με χημικά ανυπεράσπιστους πολίτες, ανάμεσα τους και θρυλικές φυσιογνωμίες με σημαντικότατες δράσεις στην ιστορία, απλός κόσμος που ξαφνικά καταλήγει να κοιμάται στα πεζοδρόμια ή να πηδάει από τα παράθυρα και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα μια Γερμανία το ίδιο αδίστακτη όπως πάντοτε κάνει την κίνηση ματ.

Και εσύ είσαι απέξω από την παρτίδα ή μάλλον προσπαθείς να μπεις μέσα φίλε συμπολίτη όπως κι εγώ. Αλλά βλέπεις υπάρχουν και τα άλογα, οι λεγόμενοι υπερασπιστές της εξουσίας και μάλιστα έτσι είναι: Όχι, λάθος σου αν πίστευες ότι οι υπερασπιστές οφείλουν να στέκονται στο πλευρό του πολίτη και να υπερασπίζονται την ελευθερία του. Ο πολίτης δεν έχει βοήθεια.

Μια μέρα λοιπόν και αφού τα πιονάκια υποτάχθηκαν και υπάκουα εκτέλεσαν κάθε εντολή της ανωτέρας εξουσίας, ο αξιωματικός Σόιμπλε αρνείται να γίνουν εκλογές. Όχι, προσγειώσου  φίλε συμπολίτη στην πραγματικότητα. Η Αθήνα της δημοκρατίας που ήξερες δημιουργήθηκε σε αυτά τα χώματα που πατάς πριν κάτι αιώνες και την θάψαμε εδώ σε αυτούς τους καμένους δρόμους που δίνεις τις μάχες σου τα τελευταία χρόνια. Δεν αποφασίζεις εσύ. Σε αποφασίζουν. Και τώρα δεν είναι η περίοδος για ψήφους γιατί ούτε μανταλάκι δε θα πάρουν. Τώρα είναι η περίοδος της διαπραγμάτευσης. Με το γνωστό δημοκρατικό τρόπο: εγώ αποφασίζω, εσύ υπογράφεις. Έτσι λοιπόν η γερμανίδα βασίλισσα ξύπνησε μια μέρα με παραπάνω λιγούρα. Και σκέφτηκε, εφόσον είμαστε σε περίοδο διαπραγματεύσεων ας ζητήσω και ένα πιάτο παραπάνω βρε αδερφέ, χαμένο δε θα πάει. Κοίταξε το μενού καλά και είπε: επιλέγω σήμερα να παραγγείλω ήλιο, θάλασσα, πετρέλαιο, αέριο, νησάκια. Και τα πιονάκια απάντησαν: μάλιστα κυρία. Όχι, μην εκπλαγείς φίλε συμπολίτη αν κάτι χρόνια μετά δεις καμιά κιτρινο-μαυρο-κόκκινη σημαία να ανεμίζει δίπλα από το ναό που έκτισαν οι πρόγονοί σου για χάρη της θεάς Αθηνάς, τον Παρθενώνα. Άλλωστε, και ο Τρικούπης κάποια χρόνια πριν όταν είχε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσει το αλήσμονητο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» είχε εκμυστηρευτεί στην αδερφή του «Εδώ αυτοί ήταν ικανοί να μας ζητήσουν να τους δώσουμε και την Ακρόπολη».

Και τα πιονάκια λοιπόν αφού σέρβιραν το ωραίο μενού, με ορεκτικά, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο περίμεναν το μπουρμπουάρ. Σου λέει, εφόσον υπογράψαμε το νέο μνημόνιο, την σώσαμε την Ελλάδα! Αλλά έλα που ο ήλιος έκατσε βαρύς στη βασίλισσα και έβγαλε κοκκινίλες και ξυνότανε. Έλα, που έχουμε και κάτι νησάκια σε άγωνες γραμμές και τι να τα κάνεις άχρηστα μας είναι, σκέτη βραχονησίδα σου λέω αγοράσαμε. Μας κάνουν τους δύσκολους. Δεν ξέρουμε ακόμα λέει αν ο καιρός είναι καλός, αν αύριο έχει ανάδρομο Ερμή, αν θα έχει στεγνώσει το πεντικιούρ- πώς να το πιάσω το στυλό έτσι ή έτσι;- καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα του προβλήματος, δεν εκταμιεύεται έτσι απλά μια δόση που ήδη έχεις υπογράψει. Μααα…σκέφτεσαι. Αφού το φάγαμε και το νέο μνημόνιο, τώρα τι; Μας κάνουν τους δύσκολους; Ναι μας κάνουν τους δύσκολους.

Όχι μόνο γιατί αυτή η πολεμόχαρη φυλή δε θα μάθει ποτέ ότι δε θα εξουσιάσει τον κόσμο όσους πολέμους και να κάνει, αλλά γιατί θέλουν να σε κάνουν να παρακαλάς φίλε συμπολίτη, να σκύψεις το κεφάλι και να λες και ευχαριστώ όταν θα σου έρθουν να σου προσφέρουν δουλειά και θα είσαι στο έλεος των 180 ευρώ,γιατί Βουλγαρία θέλουν να τους κάνουν τους μισθούς. Και ξέρεις και γιατί άλλο; Γιατί τον πόλεμο θα τον κερδίσουμε μόνοι μας,αλλά για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Θέλει τον ξεσηκωμό όλων μας. Θέλει γενναιότητα, θέλει θυσίες, θέλει θάρρος, θέλει πείσμα, θέλει επιμονή, θέλει υπομονή, θέλει τόλμη. Θέλει να είσαι 90 και να τρέχεις στις διαδηλώσεις, θέλει να πεθαίνεις για την αξιοπρέπειά σου, θέλει να πολεμάς για το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου. Θέλει την Ευρώπη, το λαό της με το μέρος σου. Θέλει τη συμπαράσταση όλης της γης. Για να διδάξει επιτέλους η ιστορία στον κόσμο ότι η Γερμανία θα είναι η μοναδική χώρα που θα φορτώνεται τόσους πολέμους στο διάβα της και να διδάξει και στους Γερμανούς ότι όσους πολέμους και να κάνουν, στο τέλος πάντα θα τους χάνουν.