Υποψιάζομαι
απουσίες, καθώς υποδέχομαι την
άνοιξη. Κάποιος υποστήριξε κάποτε
ότι την άνοιξη δεν την υπομένεις
μόνος. Υπαινίσσεται το τοπίο κάτι
που υπάρχει και δεν υπάρχει και υποφέρω και μόνο στη σκέψη της υπόνοιας
της παντελούς απουσίας που υφέρπει το
ξημέρωμά μου και τη νύχτα μου. Δεν υπολόγισα σωστά καθώς υπαινίσσονται τα φαινόμενα, τις
προθέσεις και τους στόχους σου, τα βέλη σου που πάντα υποδέχονταν το ένα το άλλο κατευθείαν στην καρδιά μου, δεν υπολόγισες κι εσύ το αίμα στο οποίο υπέβαλες τη μοίρα μου, υποτονικά να υπηρετεί κάθε σου όνειρο και ελπίδα και
να υπομένει το ζυγό της σκοτεινής
αδιαφορίας σου, της κυκλοθυμίας σου που μαζί με τους καιρούς, δεν υπολόγισε ούτε τα δικά μου
συναισθήματα. Όσα υποσχέθηκες τις
νύχτες, όσα υπαινίχθηκες τις μέρες,
όσα υπηρέτησα με το αίμα μου, όσα
δεν υποχώρησαν ακόμα κι όταν τα
φαινόμενα υποδείκνυαν εμένα, δεν υπέπεσαν ποτέ στην αντίληψή μου ως το
υποφαινόμενο τέλος που δεν υπολόγισα
ποτέ να υπάρξει. Καρτερικά υπέμεινα τις αλλαγές και τα ξεχάσματά
σου, υπόλογη ακόμα και στα σωστά δικά μου, υποτελής στις ορέξεις σου,
υποταγμένη για μια ακόμα φορά στο τίποτα που ιδιοτελώς υπονόησα για αγάπη. Κι όλα αυτά τα υπό που υποθέτω δεν υποκαθίστανται ξανά,
να υπολογίσεις πως κάποια μέρα θα
υπερτερήσουν των όσων άλλων έζησες και θα υποταχθούμε
ξανά μαζί στο αιώνιο που τόσο βαθιά και παρακλητικά υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον.
29/03/2014
