Σε έψαξα με το βλέμμα μου. Το ήξερα πως θα είσαι εκεί. Πάντα είσαι εκεί. Εγώ πάντα αργώ. Και φοβήθηκα προς στιγμήν. Μήπως δε σε αναγνωρίσω. Πάει καιρός. Για τον αληθινό χρόνο. Γιατί για μένα ήταν χθες που σε αποχαίρετησα τελευταία φορά,πριν το μεγάλο μου ταξίδι. Φορούσες εκείνο το πανέμορφο σακάκι σου. Μαύρο πάντα. Όπως τα μαλλιά σου,όπως τα μάτια μου. Που σε κοιτούσαν από μακριά καθώς μού χαμογέλασες όταν γύρισες και με είδες να κατευθύνομαι προς την αγκαλιά που ανοίξαμε ταυτόχρονα, επιταχύνοντας το βήμα μας για να αγγιχτούν τα κορμιά μας γρηγορότερα. Με έσφιξες, με κράτησες για δευτερόλεπτα κολλημένη πάνω σου, ασυναίσθητα αφέθηκα στη ζεστή αγκαλιά σου, χαμογέλασα μάλιστα, ίσως και να εισέπνευσα βαθύτερα, πάντα ήθελα να νιώθω τον αέρα κοντά σου.
Ο δρόμος είναι πάντα πέτρινος, τα φώτα που μας συνοδεύουν πάντα μελαγχολικά, η φωνή σου πάντα γνώριμη και οι σκέψεις σου πάντα οικείες και λυτρωτικές. Γελάμε πάντα με τα ίδια πράγματα, ίσως γιατί είμαστε απ’τους λίγους που ξέρουν να ζουν μαζί. Και ύστερα στις βόλτες μαζί σου έχω ζήσει όλη μου τη ζωή. Σε κάθε στροφή που παίρνουμε είναι η ευτυχία που δε θα ζήσουμε ποτέ, κάθε καινούργιος τόπος που πατάμε πιασμένοι χέρι χέρι και μια θολή ανάμνηση που θα μας θυμίζει πως αφήσαμε τη ζωή μας να την ζήσουμε χωριστά. Τα μικρά μου βήματα ήταν πάντα μια πρόκληση και ένας τρόπος να μη σε χάσω τόσο γρήγορα, ξανά.
Και βρεθήκαμε εκεί, σε μια εκκλησία πάλι. Σε μια εκκλησία πάντα, ίσως ο θεός μάς στέλνει μηνύματα,γιατί ποτέ δεν τους δώσαμε σημασία; Η σελήνη ολόφωτη, ολόγιομη φώτιζε το δρόμο μας, καθώς κατηφορίζαμε συνεπαρμένοι απ’ την πλήρη ταύτιση κάθε αίσθησης, καθώς κοιταζόμασταν με τόσο τρυφερά συναισθήματα, καθώς στο βάθος ακουγόταν πάλι μια όμορφη λυτρωτική μελωδία κάποιου θεού που μας είπε πως η ευτυχία μας πλάστηκε για να την ζήσουμε μαζί. Ναι. Ήταν δυνατή η μουσική και εγώ δεν τον άκουσα καθώς το ψιθύριζε. Όχι. Τον άκουσες κι εσύ, όπως τον άκουσα κι εγώ. Δεν ξέρω για τη μουσική. Τη μουσική δεν την άκουσα, έκανα πως την ακούω. Όπως έκανα τόσα λάθη στη ζωή μου, όπως κι εσύ.
22/12/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου