Αύγουστοι

εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέμβρης,  έλεγε ο Αύγουστος

Τι να είναι οι 6 τι να είναι οι 7 μήνες. Μονά ζυγά, δικά σου, ζωή. Κοντεύεις να με μεγαλώσεις ακόμα ένα μήνα. Σαν φύγει ο Αύγουστος σκέφτηκα ποιος αντέχει να μεγαλώσει τα όνειρά του; Θέλει και η ύπαρξη αντοχή και υπομονή και ποιος αντέχει να υπομείνει το χειμώνα της απουσίας σου; Όχι, καλύτερα έτσι, καλύτερα στη ζέστη, καλύτερα στη θάλασσα και στον ήλιο του Αυγούστου. Διπλό φεγγάρι μας έλαχε. Μια στην αρχή και μια στο τέλος. Κύκλος που σε κρατάει πανσέληνος, παντού. Καλύτερα να ζεις στο φεγγάρι του Αυγούστου μου. Κι ας μην τύχουμε σε διπλό, κι ας μην ολοκληρωθεί η εικόνα της ανυπαρξίας σου. Έτσι, απλά για να σε κρατάω στα δειλινά που ο ήλιος ανταμώνει τη θάλασσα και βυθίζεται εντός της, υπομονετική η θάλασσα, καρτερική, υπομονεύει κάθε σου κίνηση σιωπηλά και σε δέχεται πάντα, την ίδια ώρα, δευτερόλεπτα μπρος δευτερόλεπτα πίσω, δεν κοιτάνε οι αιώνες το χρόνο που με περνάει εμένα. Γεύομαι το αθάνατο τα καλοκαίρια. Το απεριόριστο, το ατερμάτιστο, για να μπορώ ευκολότερα να σε εντοπίσω μες το άδειο. Κάθε κενό που γέμισα, κενό θα παραμείνει. Διασπώμαι. Και διαλύομαι. Κάθε ολόκληρο ας σταματήσει στις Αυγουστιάτικες πανσελήνους.

Γιατί πώς αλλιώς; Σαν γυρίσει το φεγγάρι και ο άνεμος, τα τελευταία κρύσταλλα που με κρότο έσπασα, φωτογραφία κενή και αγέλαστη, θα τα πάρει η θάλασσα εντός της. Έχεις δει όταν φυσάει νοτιάς πώς η θάλασσα μαζεύει τα απομεινάρια της, τα κομμάτια της που εξέθεσε στον ήλιο σου; Σιγά σιγά τα μαζεύει εντός της, επανασυντίθεται για να σε αντέξει, εσένα και την απουσία σου. Γι αυτό σου λέω. Εσύ κατοικείς στα καλοκαίρια μου. Κι ας αποσυντίθεμαι εγώ, μήπως και οι αχτίνες μου φωτίσουν μια μέρα το δρόμο της επιστροφής σου.