Ιστορίες απ'την καθημερινότητα- 3η Ιστορία: "Ο μαύρος και η Μέγκαν Φοξ"

«Ο μαύρος και η Μέγκαν Φοξ»

Το καλοκαίρι νομίζω είναι η εποχή που τα ευτράπελα όχι απλά με κυνηγούν αλλά με ορέγονται σαν ξερολούκουμο πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη. Το περιστατικό λαμβάνει χώρα στον επίγειο παράδεισο ήτοι αλλιώς και ονομαζόμενο «εξοχική Κιρχοφική κατοικία». Την αγάπη μου για το ύδωρ την έχω επισημάνει και αλλού (προς γνώση μερικών αμόρφωτων λαϊκών αστοιχείωτων περί των μεγάλων επιστημών, όπως της αστρολογίας, μην κάνουν συνειρμούς λανθασμένους ότι ο Υδροχόος ανήκει στα ζώδια του νερού και άρα κατ’επέκταση γι αυτό όταν είμαι στη θάλασσα νιώθω σαν το φυσικό μου περιβάλλον, διότι να σας πληροφορήσω μεταλαμπαδεύοντας αυτή τη στιγμή πολύτιμη γνώση, ότι εμείς οι Υδροχόοι ανήκουμε στα ζώδια του αέρα). Αυτή μου η αγάπη λοιπόν με οδήγησε εκείνη την ημέρα στο να βουτηχθώ εντός θαλασσών τρεις φορές, μια κατά τις 7,30 το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι με το που σηκώθηκα, αυτομάτως φόρεσα μαγιώ, μετά τις διόπτρες μου μην τρακάρω με καμιά τσιπούρα και μπήκα σούμπιτη στη θάλασσα να με ξυπνήσει το δροσερό νερό.

Πριν αφηγηθώ τη δεύτερη και φαρμακερή φορά, να ενημερώσω φίλες και φίλους ότι στο απέναντι σπίτι βρίσκεται το εξοχικό της αγαπημένης μου θειάς, αδερφής του μπαμπά μου, με λεξιλόγιο 20χρονης και συμβουλές μπασμένης στα κόλπα ώριμης γυναίκας που μπορείς να της εμπιστευθείς απ’τη γκομενική σου σαχλαμάρα, μέχρι και οτιδήποτε σοβαρό μπορεί να γυροφέρνει τον εγκέφαλο μιας 24χρονης. Η θειά λοιπόν τυγχάνει άνευ οχήματος αυτό το καλοκαίρι και το κοντινότερο σούπερ-μάρκετ είναι σε απόσταση που αν την κάνεις με τα πόδια μες την ντάλα καλοκαίρι, το πιθανότερο είναι να σε τρέξουν στα επείγοντα πριν καν βρεθείς στη μέση της διαδρομής. Σαν καλή ανηψιά λοιπόν κι εγώ είπα να προθυμοποιηθώ να πάω τη θεία στην αγορά με τον Κριστιάν (δε θέλω να ακούω αυτοκίνητο, ο Κριστιάν δεν είναι αυτοκίνητο είναι ο Κριστιάν ή αλλιώς το Σάξο της μικρής) για να ψωνίσει τα απαραίτητα υλικά να μου φτιάξει και εμένα κανά μπιφτέκι το βράδυ να την κάνω λαχείο, γιατί τίποτα σ’αυτή τη ζωή δε γίνεται ανιδιοτελώς. Έλα μου όμως που αι νοικοκυραί όταν σου λένε ότι θα βγω έξω να πάρω 1-2 πράγματα, που τα έχουν γραμμένα και σε χαρτάκι, και τα βλέπεις ότι όντως είναι 1-2 πραγματάκια και λες εντάξει σε ένα εικοσαλεπτάκι θα έχουμε ξεμπερδέψει, στην ουσία φιλοδοξούν να αγοράσουν όλο το σούπερ-μάρκετ και το φορτηγό ανεφοδιασμού που θα σκάσει μύτη αργότερα. Και σαν να μην έφτανε αυτό για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχουν στοχεύσει τα μισά προϊόντα να τα παίρνουν απ’το ένα σούπερ-μάρκετ και τα άλλα μισά απ’το άλλο σούπερ-μάρκετ, κάτι φαγώσιμα από ένα τρίτο και μπανιεροκωλοχαρτικά από γνωστή γερμανική αλυσίδα γιατί είναι πάμφθηνα. Όπερ μεθ’ερμηνευόμενον εστί μπορεί μεν στο κάθε σούπερ-μάρκετ να κάθονται 20 λεπτάκια, αλλά όταν έχεις να γυρίσεις όλα τα σούπερ-μάρκετ του νομού περνάει ένα τριωράκι στο νερό ή για την ακρίβεια ευχόμενη να είσαι στο νερό, πριν ψοφήσεις και αφήσεις τα κοκκαλάκια σου από θερμοπληξία.

Αφού λοιπόν γεμίσαμε τον Κριστιάν ίσαμε και την οροφή και τιγκάραμε ωσάν τους γιούφτους που πάνε σε πανηγύρι καταφέραμε τελικά να επιστρέψουμε, μες την ιδρωτίλα και την κούραση, με μάτια που έβλεπαν πουλάκια και ξελιγωμένη από δίψα σαν τον περιπλανώμενο στην έρημο για βδομάδες. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι ένα δεύτερο μπάνιο στη θάλασσα φάνταζε όχι απλά σαν όαση, αλλά και κάτι παραπάνω. Ξεβρακώθηκα αυτοστιγμιαίως, φόρεσα το μαγιώ μου (απ’τα καλά όχι το άλλο που σε τσιτσιδώνει θες δε θες) και βούτηξα χωρίς δεύτερη σκέψη στη θάλασσα μπας και ξεγκανιάσω η γυναίκα. Και εκεί που ελουόμην αμέριμνη και έκανα τα μακροβούτια μου, αφού παπάριασα καλά καλά αποφασίζω να βγω. Αίφνης, και ενώ έχω φτάσει ήδη στα ρηχά και ετοιμάζομαι να αναδυθώ ωσάν άλλη Αφροδίτη της Μήλου, ύποπτο αλλοδαπό μαυριδερό απ’τα καλά τα αφρικάνικα τα τουρμπάτα σταματάει με το ποδήλατό του, ξεπεζεύει και κάθεται στα βραχάκια μου χαμογελά και περιμένει το μπανιστήρι της τρελής (προφανώς έβλεπε μόνο το κεφάλι και χάρηκε γιατί δεν ήξερε τι τον περίμενε άμα τη ανάδυσή μου). Η δικιά σου αντιλαμβάνεται ότι στην ακτή δε ζει το ψάρι και πως ο αφρικανός δεν αστειεύεται ούτε άμα του πω κανά καλιαρντό θα το πάρει στην πλάκα, αποκλεισμοί καραδοκούν επίσης-πάω και για χρυσό στην εμμονική κολύμβηση, κάνει αυτόματη βουτιά και ξαναγυρίζει εντός θαλάσσης, ότι τύπου βγήκα βγήκα έξω σαν την μαρίδα στα ρηχά όχι για να βγω στη στεριά βρε κουτά, έτσι από πίκα και συνεχίζω το μπάνιο μου αμέριμνη. Το αλλοδαπό δουλειά δεν είχε να κάνει φαίνεται, απτόητο, σου λέει πόση ώρα θα το παίζει Πάμελα Άντερσον στο Baywatch αυτή κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να βγει.

Εν τω μεταξύ επειδή εγώ γενικά δεν το ‘χω και πολύ και άμα είναι να συμβεί το ευτράπελο θα συμβεί σε μένα και θα ‘ρθει να με σφιχταγκαλιάσει μην τυχόν και του ξεφύγω, μου ‘ρχεται φλασιά εκείνη την ώρα πριν κάνα 2 χρονάκια που έχω πάει σε ένα beach party τρομάρα να μου ‘ρθει με μεγάλη παρέα και εκεί που παίξαμε τη ρακέτα μας και το beach volley μας και μπήκαμε και κάναμε και τις βουτιές μας και τα μπαλαμούτια μας γιατί ο καλός ο Δίας είχε προνοήσει στην παρέα να υπάρχει και ψηλό μελαχρινό τουμπανάτο αγόρι, ήτοι πειρασμός απ’τους λίγους, αποφασίζουμε να βγούμε για να ηλιοθεραπιαστούν οι άλλοι κι εγώ να κρυφτώ σε καμιά σκιερή γωνίτσα σαν το ποντίκι, γιατί τον ήλιο του καλοκαιριού τον τρέμω περισσότερο και απ’τις κατσαρίδες που κάνουν πανηγύρι τους θερινούς μήνες. Και επειδή όταν θες να το παίξεις και πολύ καυλάτη γκόμενα το πιθανότερο είναι να γελοιοποιηθείς περισσότερο απ’ότι αν ήσουν πραγματικά ο εαυτός σου, καθώς βγαίνουμε με το ψηλό μελαχρινό τουμπανάτο προς τα έξω και σκέφτομαι εγώ τώρα τι μπανιστήρι θα πέσει έτσι που αναδύονται τα κορμιά με τα νερά και τα αλάτια και αντί για μένα φαντάζομαι ότι είμαι η Μέγκαν Φοξ, γιατί το γελοίο του πράγματος κάπως έτσι ξεκίνησε, εκεί που κολυμπάμε κολυμπάμε κ έχουμε φτάσει στα ρηχά ρηχά και πρέπει να σηκωθούμε να το κόψουμε με περπατητό τα τελευταία μέτρα προς τη στεριά γιατί θα στουκάρει κανά γόνατο στην άμμο, σηκώνομαι απότομα και προχωρώ κοντά κοντά με το ψηλό μελαχρινό και τουμπανάτο προς χάρη και τέρψη του οφθαλμού του. Όμως, για κακή μου τύχη, θα έπρεπε ως Κίρχοφ να είχα δώσει περισσότερη βάση στα μαθήματα της Φυσικής όπου θα εξηγούσαν με φυσικούς τρόπους και αξιώματα ακαταλαβίστικα ότι για κάποιο λόγο, που ακόμα δεν μπορώ να σας τον εξηγήσω με επιστημονική γλώσσα, οπότε θα το πω σε καλιαρντό, όταν σηκώνεσαι απότομα μπαίνει πολύ νερό στα βυζιά σου και το ύφασμα του σουτιέν σπρώχνεται πιο πέρα με αποτέλεσμα να μην καλύπτει πια τη ρώγα σου αλλά την πλάτη σου. Θα ‘ταν δε θα ‘ταν και 10 βήματα που έκανα ώσπου να καταλάβω ότι η πλαζζζζ δε με κοιτάει επειδή είδε τη Μέγκαν Φοξ της Ελλάδας, αλλά επειδή απλά υπάρχει βυζί στον ορίζοντα ανεξαρτήτως μεγέθους, σώματος, φάτσας, ράτσας και εθνικότητας. Ε με τα πολλά και αφού μέχρι και τα 2χρονα σταμάτησαν να παίζουν με τα κουβαδάκια τους αντελήφθην κι εγώ, ο κερατάς τα μαθαίνει πάντα τελευταίος, ότι το βυζί μου είναι φάτσα φόρα παρτίδα και αρχίζω να μαζεύομαι αντιλαμβανόμενη ότι χωρίς την έπαρση της Μέγκαν Φοξ και ως απλή Τατιάνα Κίρχοφ (όσο απλό μπορεί να είναι ένα τέτοιο όνομα με τέτοια ιστορία) θα ξεφτιλιζόμουν λιγότερο.

Και σκεφτόμενη αυτή την ιστορία διότι για κάποιο λόγο το μυαλό της Υδροχόου κάνει συνάφειες τρελές και από φόβο μην ξαναπάθω μια απ’τα ίδια,γιατί όποιος καίγεται στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι μετά, και τελικά επειδή ο καλός ο Δίας αγαπά τα αλλοδαπά μαυριδερά, αλλά αγαπάει και τα ντόπια τα λευκά, πάνω στον παροξυσμό και στην απόγνωση πώς διάολο θα ξεφύγω τώρα, σκάει μύτη γείτονας ψαροντουφεκάς με το όπλο του αναχείρας αγριοκοιτάει το αλλοδαπό το οποίο και τα βρίσκει κωλυώμενα και γίνεται μπουχός.

Δε θα σας κρυφτώ παιδιά μου. Όση ώρα το αλλοδαπό με ορέγετο και εγώ δεν ήξερα προς τα πού να φύγω, μια και μόνο σκέψη πέρναγε απ’το μυαλό μου «Κίρχοφ, αν δεν μπορέσεις να το αποφύγεις, κοίτα τουλάχιστον να το απολαύσεις».

Ηθικό δίδαγμα 1: καλύτερα να γελοιοποιηθείς ως ο εαυτός σου, παρά και καλά υποδυόμενος κάποιον άλλον, γιατί στη δεύτερη περίπτωση η γελοιποίηση θα είναι διπλάσσια.

Ηθική δίδαγμα 2: αν ο ψαροντουφεκάς που θα εμφανιστεί σαν από μηχανής θεός για να σας σώσει είναι νέος και παιδαράς κάντε ένα ευτυχές τρίο στην παραλία, γιατί τέτοιες ευκαιρίες δεν πάνε χαμένες!