Διάτρητη

Ζω στον αέρα και στη σιωπή. Και κρατιέμαι απ’τις φράσεις που ψιθύρισες μια νύχτα, είχε κόκκινο φεγγάρι θυμάμαι, ποτέ – μου είχαν πει- μην πιστέψεις τα λόγια της νύχτας που ντύθηκαν στο αίμα. Ας είναι. Δε χάθηκε και ο κόσμος, σκέφτηκα, τι κι αν πιστέψω τι κι αν όχι, μήπως θα άλλαζε ποτέ το χαρμόσυνο δρόμο για να με ακολουθήσει;

Ζω στο προχθές και στο μεθαύριο. Γιατί έτσι είναι. Το πριν και το μετά το χωρίζει πάντα αιώνας. Και συνήθισα σ’ αυτήν την ανάπαυλα μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, γιατί για τα δύσκολα χρειάζεται πάντα μια απόσταση, ένας χωρισμός. Μην αφήνεσαι- μου είχαν πει- ό,τι δεν κινείται βυθίζεται. Ας είναι, σκέφτηκα. Έχω βυθίσει το αίμα μου στην άμμο της θάλασσας και με χωρίς ανάσα θα μπορούσα να προχωρώ, ίσα για να φαίνομαι μαριονέτα στα μάτια σας να χαίρεστε κι ας περπατάω ξέπνοη.

Ζω στα αντίστροφα και στα αυθόρμητα. Και αφήνω το νήμα σε σένα, να σε περάσει μέσα απ’όλα όσα θα ‘θελες να ζήσεις μακριά μου και χορτασμένος πια απ’τα εφήμερα να τελειώσει ο σπάγγος σου έξω απ’την πόρτα μου. Να αφήσεις το νήμα να κατευθυνθεί όπου εκείνο ξέρει- μου είχαν πει. Ας είναι, σκέφτηκα. Συνήθισα να απλώνεις το νήμα μου διάχυτο και απροστάτευτο απ’τους καιρούς και να στέκεσαι στην άκρη της γραμμής του λυγίζοντας τα πόδια σου για να εκτοξευτείς πιο μακριά μου και πέφτοντας με δύναμη στο χείλος να μού ανατρέπεις τον κόσμο. Ελεύθερα. 

Για μένα ο κόσμος άρχιζει και τελειώνει όσο εσύ ακόμα, έστω και με το δάχτυλο, εφάπτεσαι στο νήμα μου.

Ζω στο σκοτάδι και στο ξημέρωμα. Κι όλα τα άλλα τ’αφήνω, για να τα γράψεις εσύ.