Η πόλις

Η πόλις θα σ’ακολουθεί πάντα. Η πόλις. Η σκέψη σου, η ιδέα σου, η αξία σου, η συνήθειά σου,η εμπειρία σου, η γνώση σου, η άγνοιά σου – προπαντός η άγνοια σου-, η θέλησή σου, η ελπίδα σου. Τελευταία η ελπίδα. Εκεί που πεθαίνει, άλλωστε. Είπες: θα πάγω σ’άλλη γη, θα πάγω σ’άλλη θάλασσα. Μα η γη δεν αλλάζει το χώμα της εύκολα,ούτε η θάλασσα τα νερά της. Στα ίδια σπίτια θα γερνάς, στις ίδιες θάλασσες θα λούζεις τις ενοχές σου για το της ελπίδας το αύριο που πέρασε μέσα απ’τα δάχτυλα σου και δεν πρόλαβες να το συγκρατήσεις δυό λεπτά. 

Όπου τα μάτια σου γυρίσεις, όπου κι αν δεις, ερείπια μαύρα της ζωής σου θα δεις που τόσα χρόνια ρήμαξες και χάλασες. Θα αλλάξω ψιθύρισες κάτι βροντερές καλοκαιρινές Κυριακές στον ουρανό. Φευ. Πώς να αλλάξουν έτσι τα ερείπια; Ποιο δοκάρι ελπίδας έπεσε θαρρείς για να προλάβεις εσύ στηλοβάτης του και ισορροπιστής του να το αδράξεις πριν πέσει, να το αναστηλώσεις σε θέση καίρια, άρτια, σταθερή, καινούργια; 

Το ερείπιο είναι η θέση σου. Ίσως μες το χαλασμό να βρίσκεται καλύτερα ο εαυτός σου. Τα κομμάτια όταν είναι σπασμένα ματώνουν πιο πολύ, αλλά έστω: έχεις πολλούς μικρούς καθρέφτες να αντικρίσεις το μέλλον που φεύγει. Να αποχαιρετήσεις το μέλλον που χάνεις. Δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη τη μικρή σ’όλη τη γη την χάλασες.

http://www.youtube.com/watch?v=ENi9Crx7UYE


19/06/2012