Πέρασμα

Κι αν μού ζητούσαν να γράψω μια ιστορία, θα έγραφα τη δικιά μας, ξανά και ξανά. Στις σελίδες της διάβαζα πάντα όσα ποτέ σου δε μού είπες, μα τα ονειρεύτηκα να τα φωνάζεις τις ασέληνες νύχτες που τις κοιτάζαμε μαζί, σε εκείνο το σιωπηλό μπαλκόνι, κάποιας παραθάλλασιας νύχτας. Κι αν με ρωτούσαν αν θα άλλαζα κάτι στην ιστορία μας, δε θα άλλαζα τίποτα. Ούτε καν το τέλος μας, γιατί εγώ προσωπικά, δεν το είδα. Αν το ονειρεύτηκες εσύ, ληστής της σκέψης σου δεν μπορώ να γίνω. Μα τώρα που σε κοιτάζω καλύτερα, βλέπω στα μάτια σου πως τέλος δεν είδες ούτε κι εσύ. Ίσως αν μού ζητούσαν, να τόνιζα ξανά μονάχα εκείνη τη γιορτινή βόλτα κάποιας μεγάλης νύχτας, ορθόδοξης Πέμπτης που πορευτήκαμε στο μυστήριο πιασμένοι μπράτσο με μπράτσο, θαρρείς ο ύψιστος μάς καλούσε παρέα. Όχι, δεν ήταν το προσευχητάρι στο χέρι που κρατήσαμε, ούτε το περιστρεφόμενο κοίταγμα στην ξύλινη σκάλα που ανεβήκαμε αργά, στα δάχτυλα να μην κοπεί εξ’ημών το μέγα μυστήριο. 

Ήταν ίσως τα όμορφα και ακατανόητα για σένα λόγια της χορωδίας, ίσως η μυρωδιά του λιβανιού, θαρρώ πως πάντα έλεγες πως την μπέρδευες με τη δική μου. Κι έπειτα η αναμονή του προσκυνήματος, το τυπικό τελετουργικό των πιστών, για μας ένας ακόμα λόγος να ενωθούν οι ψυχές μας κάτω απ’το βλέμμα που φώναζε όσα τα αυτιά δε θα αντέξουν να ακούσουν ποτέ. Και το σιγοψυθίρισμα του ξενικού ονόματός σου, ξέρω ήταν το καλύτερο σου. Έγινες τώρα ένας από εμάς, όσο το πρόφερες, τόσο χαιρόσουν, σού άρεσε το πώς ακούγεται το όνομά σου στη γλώσσα μου. Την πνευματική και την οργανική. 

Δε θυμάμαι αν είχε φεγγάρι εκείνη τη νύχτα, αυτό ακολουθήσαμε άραγε συνεπαρμένοι καθώς περπατήσαμε πιασμένοι απ’το χέρι; Θυμάμαι να ακολουθώ πάντα το φεγγάρι, θυμάμαι να είσαι πάντα ο συνοδοιπόρος μου, σ’αυτό το ταξίδι, θυμάμαι κάθε μικρή λεπτομέρεια που ξέρω πως κι εσύ δεν έχεις ξεχάσει ως σήμερα. Αν μού ζητούσαν να διηγηθώ μια ιστορία δε θα έλεγα ποτέ το όνομά σου. Δεν είσαι ένα κομμάτι της ζωής μου, είσαι ένα κομμάτι της σκέψης μου κι αυτό σε κάνει πιο ιδιαίτερα τοποθετημένο στον απόρρητο πύργο που έχτισα, για να σε κρύψω απ’τα βλέμματα του κόσμου. Κι αν με μαγεύει κάτι σε σένα είναι ότι αφήνουμε το κλειδί πάντα στο τραπεζάκι αριστερά. Κι όμως, χρόνια τώρα, κανείς μας δεν το έχει χρησιμοποιήσει.

 20-1-2011