Μεσοδιάστημα

Πού με πήγαινε ο καιρός, δεν ήξερα.

Ποιο φεγγάρι αγάπησε τάχα την πορεία μου και αυτοβούλως θέλησε να μου φωτίζει το δρόμο;

Ας είναι.

Κι άλλες φορές χάθηκα πίσω από τα σύννεφα και περίμενα μια βροχή βελόνα να πέσει, να ράψει τα κενά μεταξύ ζωής και μη ζωής που άφησες ανοιχτά.

Ξάστερος ουρανός. Εν αναμονή άνοιξης ψιθύρισαν γελαστά τα παιδιά. Ήλιος μεσουράνιος διαψευστής των πόθων μου, τη σιγανή βροχούλα σου αποστερητής κι αυτήν την άνοιξη.

Το χάσμα είναι χάσμα. Όσο και να το μπαλώνεις με ξόβεργες, όσο και να ζευγαρώνεις τη μια πλευρά με την απέναντι, το απέναντι θα μένει πάντα έναντι. Μιας προσμονής βροχής. Τι τα θες;

Δε θα αλλάξει ο καιρός για μιαν περίσταση. ΄

Πόση τάχα μικρότητα περιέκλεισε μέσα του αυτό το περί; Θα έπρεπε κύκλος να γίνει και με τη μεγάλη του περιφέρεια να αγκαλιάσει την υπόστασή σου. Να σε περικυκλώσει, να περιχαρακώσει τη ρευστότητά σου- να μην τρέχει από το φεγγάρι δάκρυ η σταγόνα της ανυπαρξίας σου. Και να με περιδινύσει έτσι δορυφόρο των επιθυμιών σου, σε πλατιά τροχιά γύρω από το όνομά σου για να περιπτύσσομαι ελεύθερη και να σε αγγίζω μην περιμένοντας άλλο μιαν βροχή.