Τις δούλεψα καλά τις λέξεις; Σε έκρυψα όπως έπρεπε πίσω από τη χαώδη σημασία τους; Μπόρεσες άραγε να διακρίνεις τον εαυτό σου ανάμεσά τους; Εγώ θα σου κλείσω το φως. Όχι για να σε αποπλανήσω, ποτέ για να σε αποπλανήσω, να έτσι για να κοιμάσαι ξέγνοιαστος, για να ταξιδεύει η ψυχή σου στους Αύγουστους των Επτανήσων κι άσε με μένα με το φως ανοιχτό, όσο χωράει δηλαδή να μπαίνει απ'το φεγγάρι, γιατί φως δεν άναψα ποτέ, μη και σε ξυπνήσω από την άγνοια σου.
Έτσι να σημειώνω στα οπισθόφυλλα των τετραδίων μου τις νύχτες το ποσό πολύ μου λείπεις τις μέρες, γιατί τις νύχτες σε έχω πάντα εδώ μαζί μου στα όνειρά μου κι αν καμιά φορά ξεχαστείς και δεν έρθεις, σου δίνω άλλοθι πως ήταν στενό το μονοπάτι, σκοτεινό και δυσδιάβατο και δεν ήθελες να λερώσεις τα πόδια σου στο χωμάτινο του υποσυνειδήτου, αλλά τις μέρες πώς να σε κρύψω και πού; Τόσος ήλιος με καίει το απομεσήμερο, τόση θάλασσα απλώνεται μπροστά μου, τόσος ουρανός να πεις και να μην ήθελες, δρόμοι υπάρχουν για να 'ρθεις, στο κέντρο βρίσκομαι όχι στις άκρες απροσπέλαστη κι όμως να εσύ δεν έρχεσαι κι εγώ πώς να σε κρύψω και πού; Πίσω από ποια δικαιολογία; Ποιο άλλοθι να βρω να με παρηγορήσω τώρα που το μονοπάτι πυρώνει κάτω απ'τον Αυγουστιάτικο ήλιο, τώρα που κολύμπησες και με βρεγμένα τα πόδια πια δε θα καίγεσαι; Πώς να σε κρύψω και πού; Να έρθεις.
Το μολύβι είναι η προέκταση της καρδιάς μου να θυμάσαι, μην ξεχαστείς ποτέ πίσω από τις λέξεις που δούλεψα για να μη σε διακρίνω ή μάλλον για να μη σε διακρίνεις εσύ, αλήθεια τώρα πες μου ακόμα δεν έχεις καταλάβει ή μήπως παίζεις κι εσύ με τις λέξεις; Κι αν είναι παιγνίδι όλο αυτό το κρυφτό θεέ- εσύ να χάνεσαι εξάπαντος κι εγώ ακροθιγώς να σε αναμένω- έτσι χωρίς καμιά βεβαιώση του μέλλοντος, κάνε τουλάχιστον να 'ναι μια ιδιοτροπία σου αυτή να παίζεις με τις λέξεις κι όχι με τα συναισθήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου