ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΘΩ ή όχι;

Σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερο, η μέρα έχει μόνο 24 ώρες και αυτοί μου έχουν βάλει ασκήσεις για να λύνουν και τα δισέγγονά μου και άντε πάλι να ξανακάνω τις μεταφράσεις των λατινικών, από το προηγούμενο καλοκαίρι τις πιλατεύω, πιστέψτε με και στην Επίδαυρο μπροστά μπορώ να έρθω και να σας τις απαγγείλω, όχι δε μας ενδιαφέρει η δικιά ΣΟΥ άποψη για τη θανατική ποινή, αν πέσει αυτό το θέμα στις Πανελληνίες θα γράψεις τη δικιά ΤΟΥΣ άποψη, αυτή που θέλουν να ακούσουν εκείνοι, μη γίνει τώρα καμιά στραβή και χάσεις το 0,0000001 μόριο και δεν περάσεις, όχι δεν έχει σημασία να μάθεις για την Παλλινόστηση με δικά σου λόγια, θα την μάθεις παπαγαλία, λέξη προς λέξη, συλλαβή προς συλλαβή, κόμμα προς κόμμα κι αν έχεις ξεχάσει μέχρι το τέλος Ιουνίου τι εστί Παλλινόστηση δεν πειράζει, σημασία έχει να τα θυμηθείς εκείνη την ώρα και να τους τα γράψεις νερό. 

«Μα….» προλαβαίνεις μόνο να ψελλίσεις, σκέφτεσαι αυτή είναι η Παιδεία που όλοι γύρω μου βαυκαλίζονται ότι είναι τόσο σπουδαία; Και κοιτάς το σημερινό αντίποδα: οι άνεργοι κοντεύουν να είναι περισσότεροι και απ’τους μετανάστες, νέοι μιας γενιάς μεγαλύτερης απ’τη δική σου έχουν μαζέψει ένα πάκο πτυχία, ΑΕΙ, ΤΕΙ, αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών, ισπανικών, κομπιούτερ, τα έχουν κορνιζάρει στην πιο φωτεινή μεριά του τοίχου για να αναδεικνύονται- άλλωστε με όλα τα ωραία εκθέματα στα μουσεία αυτό συμβαίνει. Τα τοποθετούν στα πιο κεντρικά και φωτεινά για σημεία για να πάει όλων των μάτι. Και αγανακτείς: ΓΙΑΤΙ να σπουδάσω αφού θα καταλήξω άνεργος; ΓΙΑΤΙ να μπω στο Πανεπιστήμιο αφού γίνονται καταλήψεις; ΓΙΑΤΙ να περάσω άλλα 4-5-6-7 χρόνια απ’τη ζωή μου για να αφομοιώνω τόμους βιβλίων; ΓΙΑΤΙ να στερηθώ τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, τα πιο αθώα και τα πιο σκανδαλιάρικα με τη γελοία δικαιολογία ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου για να ζήσω όσα θέλω; ΓΙΑΤΙ να τρέχω σαν άλογο κούρσας να προλάβω να τελειώσω την ύλη, να προλάβω να την κάνω 10 φορές επανάληψη, να προλάβω να λύσω ΌΛΕΣ τις ασκήσεις από το βιβλίο, από το λυσσάρι, από τα βοηθήματα, από αυτές του καθηγητή στο φροντιστήριο, από αυτές της καθηγήτριας στο ιδιαίτερο, απ’αυτά που μας βάζουν στο σχολείο, από αυτές που έπεσαν τα προηγούμενα χρόνια; Και να μην υπάρχει καιρός, ούτε να βγω για ένα καφέ ένα Σάββατο απόγευμα, ούτε να πάω σινεμά με τους φίλους μου, έκοψα και το μπάσκετ που μου άρεσε γιατί οι γονείς μού είπαν ότι τώρα που θα δώσεις εξετάσεις δε γίνεται να αποσπάται το μυαλό σου δεξιά κι αριστερά, μού πήραν και το λάπτοπ γιατί λέει στο Πανεπιστήμιο είναι ο στόχος σου να μπεις, όχι να κάνεις like στην καινούργια φωτογραφία της συμμαθήτριάς σου στο facebook και άλλα τέτοια.

Πρέπει αλήθεια τα πράγματα να είναι τόσο ζοφερά για μια θέση στο Πανεπιστήμιο; Ας το εξετάσουμε και από Ψυχολογικής πλευράς το ζήτημα: οι γονείς εργαζόμενοι και καθηγητές εργαζόμενοι που ζουν με ηρεμιστικά χαπάκια, που κλαίγονται πως έχουν αποξενωθεί απ’τους φίλους τους, που πεθαίνουν στην κούραση με τις υπερωρίες, που γυρνάνε σπίτι τους ψόφιοι απ’την κούραση, άδειοι από κάθε διάθεση να κάνουν κάτι όμορφο στη ζωή τους, που έχουν παρατήσει το γυμναστήριο, το κολυμβητήριο, το χορό και ό,τι άλλο χόμπυ θα ήθελαν να είχαν λόγω έλλειψης χρόνου, είναι τελικά τόσο ευχαριστημένοι απ΄τη ζωή τους και την προβάλλουν και ως πρότυπο στα νέα παιδιά;

Ναι, το να μπεις στο Πανεπιστήμιο είναι μια σημαντική υπόθεση και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά που το καταφέρνουν. Αλλά δε θα ήταν προτιμότερο να δείχναμε στα παιδιά τρόπους να οργανώσουν το χρόνο τους, χωρίς να υστεριάζουν, ώστε να τους μένει λίγος ελεύθερος χρόνος για να αποσυμπιέζεται ο εγκέφαλος, για να «κάθεται» η γνώση καλύτερα, για να ηρεμούν οι χτύποι της καρδιάς, για να ξαναπαίρνει μπρος το άλογο κούρσας να τρέξει; Δε θα ήταν προτιμότερο να δείχναμε στα παιδιά τα μαξιλάρια που θα μπορούσαν να πέσουν μπροστά σε μια ενδεχόμενη αποτυχία και όχι να τους δημιουργούμε την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι να μπει στο Πανεπιστήμιο; Κι αν τελικά δεν τα καταφέρει; Σε ποιο ακριβώς μαξιλαράκι θα πέσουν τα όνειρά και η αυτοπεποίθησή του για να μη χτυπήσουν; Δε θα ήταν προτιμότερο να βγαίναμε όλοι και ειδικά όσοι είναι γονείς απ’ την ουτοπία ότι όλοι θα πρέπει να γίνουν επιστήμονες είτε το θέλουν είτε όχι, είτε το μπορούν είτε όχι; Το να μην μπει ένα παιδί στο Πανεπιστήμιο δεν είναι ντροπή. Το να μην καταφέρει να βρει ένα νόημα στη ζωή του, μια εργασία που να τον ενδιαφέρει, μια δουλειά στην οποία να είναι καλός, δεν είναι μεγαλύτερη ντροπή;